SINAVA HAIRLIKTA ANNE BABA OLMAK…
Bir çocuğun duası:
‘’Sevgili Tanrı, babama kalsa hayatta en güzel günler çocuklukmuş. Sürekli okula gidip ders yapmanın, cep telefonumu elimden alındı, hiçbir şey izlememenin, oyunlara katılamamanın neresi güzel? Ne olur, bunu babama anlatır mısın?
Sanıyorum bu dua yabancı gelmedi. Bir zamanlar hepimiz böyle düşündük. Ders çalışmak omuzlarımızda bir yüktü. Şimdi meslek sahibiyiz. Anne baba olduk. Bir zamanlar bizim şikâyet ettiğimiz derslerden şimdi çocuklarımız yakınıyor.
Başıboş yaşamak ne güzel, diyor bir şairimiz. Diyor da başıboş yaşamak ne mümkün. Yemek, yemek için bile çaba göstermemiz gerekiyor. Çiğnemeden yutulmuyor lokmalar.
Bir amacı olmalı insanın yaşamak için; amacımız olmasa ne kadar tatsız olurdu yaşam. Umutlarımız, hayallerimizdir bizi mutlu yapan. Ve mutlu olmak içindir harcanan onca çaba.
Yaşam yolculuğunda çocuklarımıza güçlü olmayı öğretmek zorundayız, çalışmanın verdiği zevki… Elbette zaman zaman isteksizlikler olacak bunun da çözümü yine bizde.
Nasıl mı?
Sürekli olarak “Ders çalış!” demeyin kuzularıma. Çünkü sürekli tekrarlanan sözcükler onları olumsuz yönde etkileyecektir.
Akşam uyumadan önce, sabah kalkınca ve okuldan eve geldiğinde kuzucuklarınızla kısa sohbetler yapmayı alışkanlık haline getirin ve gün içinde yaşadığı olayları size anlatmasını sağlayın.
Onunla sohbet ederken ders çalışmanın öneminden ve ders çalışması gerektiğinden bahsedin ama kesinlikle emir cümleleri kurmayın. Etrafınızda başarılı kişileri örnek olarak anlatın, onun hoşuna gidecek yönlerini vurgulayın ve orada bırakın.
Kuzucuklarım için en önemli konu, sizin onu sevdiğinizi, ne olursa olsun onun yanınızda olduğunu bilmesidir. Onu sevdiğinizi, yanında olduğunuzu, ona değer verdiğinizi hissettirin.
Kuzularınızın, başarılarını, ders çalışmasını övün ama asla abartmayın.
Değerli anne ve babalar, bu yıl, sizler için zor bir yıl olacağını, bizzat iki kez yaşamış biri olarak biliyorum. Ve sizlere bu konuda destek olmak istiyorum…
Sevgiyle kalın…